Grazie Milva.
Le tue canzoni hanno pennellato moltissimi momenti dei miei giorni.
La tua voce ha dato colore a tanti minuti del mio tempo.
Le parole delle tue canzoni hanno dato spessore a infinti istanti del mio pensiero.
Ma ancora di più vorrei raccontarla con queste parole:
“Milva andrebbe insegnata nelle scuole. Non tra Parini e lo studio della funzione ma nelle occupazioni, dove l’importanza delle cose ha l’urgenza di annti totali. Andrebbe contrabbandata più che insegnata, rubata sotto banco come i bigliettini di biologia o scambiata nei parcheggi dietro le macchine come l’erba. Dovremmo passarci le sue canzoni di bocca in bocca, raccontando e raccontandoci. E raccontare tutto, le parole, la musica, le storie, le sue ma anche le nostre. Noi a Bologna, per esempio, condividiamo con lei l’epiteto. Ora fa un po’ più freddo in questa casa.” (Mattia Macchiavelli)
Μια πίστα από φώσφορο
Αν ήτανε το έδαφός σου πρόσφορο
θα σου ‘φτιαχνα μια πίστα από φώσφορο
με δώδεκα διαδρόμους
δώδεκα τρόμους
με βύσματα κι εντάσεις φορητές
με πείσματα κι αεροπειρατές
αν ήτανε η αγκαλιά σου όαση
θα σου ‘φερνα δισκάκια για ακρόαση
στο λίκνισμα της άμμου
στάλα η καρδιά μου
κι η διψασμένη μου ψυχή στρατός
και πάνω της ζωής ο αετός
Όνειρα – όνειρα
φλόγες μακρινές μου
Του φευγιού μου όνειρα
κι άγνωστες φωνές μου
Κοιμήσου εσύ κι εγώ θα ονειρεύομαι
σαν ήσυχος θεός θα εκπορεύομαι
απ΄τ΄άσπρο σου το χιόνι
δίχως σεντόνι
στα νύχια του κακού τη νύχτα αυτή
κι ο θάνατος λυπάται να κρυφτεί
Silvanascricci 